Tour de Carte

Voor veel grote sportevenementen is dit een lastig jaar. De reden, zo hoorde ik laatst, is dat het WK voetbal aan de gang is. Voetbal is niet echt mijn sport, dus mij doet dat niet zoveel. Veel liefhebbers van bijvoorbeeld tennis en wielrennen laten hun liefhebberij echter rücksichtlos vallen om zich in oranjetenu te hijsen, grote hoeveelheden bier in het keelgat te gieten en hun onvermoede talenten als bondscoach de ruimte te geven als er “op wereldniveau” gevoetbald wordt.
Die aanhalingstekens staan er overigens niet per ongeluk, want wat ik er tot nu toe van gezien heb was over het algemeen weinig inspirerend. Ik denk dat de arbitrage daarom maar besloten heeft de boel wat op te leuken. Zo zag ik een wedstrijd waarin één speler drie gele kaarten kreeg, en tsja, toen toch ook maar een rode. En een andere waarin een recordaantal rode kaarten werd uitgedeeld. (Overigens wil over die wedstrijd niemand meer praten. Vreemd, nietwaar?)
Bij de Tour de France heeft men daarin een mogelijkheid gezien het voetbal toch te overtreffen. Wat nou, vier rode kaarten in één wedstrijd? Stelletje amateurs! Wij slingeren er gewoon negen rond voordat we überhaupt begonnen zijn!
Nou heren, van mij had het niet gehoeven hoor. Ik had toch wel gezegd: à Paris!