Ballengebral

De scherpzinnige lezers onder u hebben ongetwijfeld opgemerkt dat ik gisteren weer een dagje heb verzuimd te schrijven. De reden daarvoor is dat ik gisterenavond in Delft zat, samen met een clubje vrienden van de middelbare school. Inmiddels behoren we op één na allemaal tot de werkende klasse, en we waren in Delft om te vieren dat de laatste vriend uit het clubje vanaf afgelopen woensdag de letters "ir" voor zijn naam mag zetten. Ook hij staat dus op het punt salaris te ontvangen, in plaats van studiefinanciering.
Natuurlijk was het leuk de vrienden weer eens te zien en de nieuwbakken ingenieur te kunnen feliciteren met zijn prestatie. Toch voelden wij ons de hele avond niet helemaal passen binnen de rest van het publiek.
Dat bestond hoofdzakelijk uit studenten, met een biertje in de hand, die zichtbaar niet gewend waren aan het dragen van hun enige, gehuurde of van hun vader geleende pak. Studenten die heel belangrijk stonden te kijken en bralden over imposante zaken als de hoeveelheid bier die ze de dag ervoor achterover hebben getikt.
En uit corpsballen, die hun clubliedje zongen dat we niet (meer) kennen en ook niet konden verstaan.
Al met al kwam het er natuurlijk op neer dat een vervelend feit pijnlijk duidelijk werd: met mijn 28 jaar ben ik in bepaalde kringen al gewoon een ouwe lul.