31 januari 2006

Jeuk op vervelende plaatsen

In het AD Utrechts Nieuwsblad van afgelopen vrijdag las ik een artikel met de kop “Betast tijdens narcose”. Het artikel beschrijft in de eerste paragrafen dat het regelmatig voorkomt dat vrouwen, die voor een operatie onder narcose zijn gebracht, door medisch studenten worden betast in de edele delen. Deze praktijk heeft als doel het ‘vaginaal toucher’ te oefenen.
Wat u zegt een onsmakelijk idee, en een grove schande voor de medische wetenschap. Als man kon ik echter nog wel enige afstand van het artikel nemen, omdat het ‘vaginaal toucher’ bij mij om technische redenen onmogelijk is.
Toen stuitte ik echter op de volgende zin: “Op die manier worden zij soms ook getraind in anaal onderzoek, zowel bij mannen als vrouwen.”
Opeens herinnerde ik me dat ik een aantal jaren geleden in het ziekenhuis ben geopereerd aan een oneffenheidje in mijn onderrug. Onder narcose, ja.
Ik heb de krant die ochtend met, laten we zeggen, een wat onrustig gevoel rond de kringspier weggelegd.

27 januari 2006

Subtiel

Aan allen die ons via deze of andere wegen hebben gefeliciteerd met onze aankomende aanwinst: van harte bedankt. We zijn er zelf ook erg blij mee, ook al weten we dat we de complete gevolgen van deze ontwikkeling nog niet kunnen overzien. Bepaalde subtiele dingen vallen echter al wel op. Zo is het moeilijk te missen dat de schoorsteenmantel stampvol staat met kaarten uit een categorie die we tot nu toe nog niet gehad hebben. Mensen die je tot zover moeder noemde beginnen zich opeens oma te voelen en gaan druk in de weer met haaksels en breisels. "Collega's met ervaring" kijken je aan met een blik die een mengeling is van weemoed en aankomend leedvermaak. (Dat laatste snap ik trouwens niet hoor. Die baby's van tegenwoordig komen toch zindelijk ter wereld, maken gelijk hun eigen eten klaar en worden niet voor de wekker van hun vader wakker, toch?)
Weet u wat wij doen? We laten het allemaal lekker op ons af komen, en genieten er zoveel mogelijk van.
Wat we nĂ­et doen is de echo's op deze stek zetten. In plaats daarvan ziet u links de foto's van wel twee echoapparaten. Ook mooi, toch?
Iedereen die weet waar we wonen is overigens van harte welkom hem/haar persoonlijk te komen bezichtigen. Dan kunnen wij er tenminste ook elke keer weer zo trots bij zitten te kijken dat u er gek van wordt.

22 januari 2006

Smoesjes

Ja, dan is het ineens anderhalve maand geleden dat deze blog een update heeft gezien. En voor diegenen die hopen dat dit het begin is van een nieuwe reeks dagelijkse overpijnzingen mijnerzijds, heb ik slecht nieuws. (Zo sprak ik John gisterenavond nog, die zichtbaar zwaar heeft geleden onder mijn afwezigheid. Onder ons gezegd en gezwegen, zijn weblog is er trouwens ook sterk op achteruit gegaan, sinds de link naar deze er vanaf is gehaald.)
Via dit stukje wil ik u tenminste iets van een verklaring voor de oorverdovende stilte geven. Eigenlijk zijn het zelfs twee verklaringen. De eerste is dat ik sinds 1 januari een andere kreet onder mijn zakelijke e-mails mag zetten. Met de exacte details zal ik u niet vermoeien, maar termen als "afdelingshoofd", "MT-vergadering" en "jaarbegroting van de divisie" zijn ineens direct relevant voor mijn werkzaamheden.
De tweede verklaring is dat ik over ruim een half jaar de tekst in de rechterkantlijn mag aanpassen. Dan zijn Jolanda en ik namelijk niet alleen voogd van een witte kat met rode vlekken, maar mogen we ons mama en papa noemen van wat wij dan ongetwijfeld de mooiste baby van de wereld vinden.
Beide ontwikkelingen hebben gezorgd voor, zoals dat heet, een verschuiving in de prioriteiten, waar onder andere deze blog het slachtoffer van is.

(Eigenlijk is de hoofdreden natuurlijk dat ik gewoon aartslui ben, en te besodemieterd ben om nog dagelijks voor u mijn best te doen. Maar zeg nou zelf, die andere verklaringen waren toch een stuk beter te verteren.)

Ik ga dit stukje afsluiten met een open einde. Ik ga namelijk dus niet beloven dat u vanaf nu weer regelmatig van me zult horen, maar ik ga ook niet garanderen dat u helemaal van me verlost bent. Als u wilt weten of en hoe dit afloopt, dan zult u toch zo af en toe eens langs moeten komen.
Wat mij betreft: tot dan!